ทางด้านระบบเศรษฐกิจ

ทางด้านนโยบายด้านเศรษฐกิจ โอบามาใช้รัฐเป็นหัวหอก พร้อมกับพุ่งเป้าไปที่กลุ่มคนชั้นกลางลงไปถึงรากหญ้า ส่วนอดีตผู้นำใช้วิธีพุ่งเป้าไปที่ชนชั้นระดับรากหญ้าโดยตรง(อาจเป็นเพราะประชากรส่วนใหญ่ของไทย อยู่ในชนชั้นนี้กันมาก หรืออาจเรียกได้ว่า เป็นการซื้อใจประชาชนก็ได้)

โอบามาใช้วิธีเยียวยาเศรษฐกิจจากข้างใน หมายถึงว่า แก้ปัญหาที่มีอยู่ และที่เป็นเรื้อรังมานาน เช่น คืนภาษีประชาชน ลดภาษีให้ผู้มีรายได้ต่ำกว่า 7.5 หมื่นดอลลาร์สหรัฐฯต่อปี แต่เพิ่มอัตราภาษีกับผู้มีรายได้มากกว่า 2.5 แสนดอลลาร์สหรัฐฯต่อปี ยกเว้นภาษีแก่ผู้เกษียณอายุที่มีรายได้ต่ำกว่า 50,000 ดอลลาร์สหรัฐฯต่อปี ให้ Tax Credit 500 ดอลลาร์สหรัฐฯ กับคนทำงาน เพื่อชดเชยภาษีประกันสังคม หรือ ตั้งกองทุนมูลค่า 5 หมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐฯเพื่อให้คนอเมริกัน 1 ล้านคนมีงานทำ เป็นต้น แต่อดีตผู้นำยังคงมุ่งผลประโยชน์ไปที่คนระดับรากหญ้า ซึ่งความสำเร็จของนโยบายทักษิณเป็นข้ออ้างที่ยังต้องมีการประเมินค่าความถูกต้องน่าเชื่อถืออีกหลายประการ เช่นการเติบโตทางเศรษฐกิจ การดำเนินนโยบายประชาสังคมเช่น 30บาทรักษาทุกโรค กองทุนหมู่บ้านและชุมชน ธนาคารคนจน สิ่งเหล่านี้ทำด้วยความจริงใจ หรือ ซื้อใจ(หวังผล)